Chef de mission Carl Verheijen telt af naar Beijing: Nu in de luwte, straks met TeamNL toeslaan

Over exact een jaar beginnen de Winterspelen. Een mooi moment om de temperatuur te peilen bij chef de mission Carl Verheijen. Hoe verloopt de aanloop naar Beijing voor zijn aanstaande ploeg en voor hemzelf richting het jaar van de tijger?

Carl Verheijen is chef de mission. Oud-topschaatser. Tweevoudig winnaar van olympisch brons. Vijfvoudig wereldkampioen. Maar hij is ook vader.

En die vader zag de afgelopen tijd de sportwereld van zijn drie dochters kleiner worden. "De agenda’s werden leger. Wedstrijden gingen niet meer door. Tennis, hockey en schaatsen werd ingeruild voor spelletjes en puzzels. Het raakt me als ik zie en hoor hoe moeilijk de sportclubs het hebben. Dat ze moeite hebben om het hoofd boven water te houden, terwijl er geen baromzet is en de sponsoren niet voor het oprapen liggen."

"En dat in een tijd, waarin sporten misschien wel belangrijker is dan ooit. Beweging houdt je gezond. Een fit lijf kan helpen om gezondheidsproblemen te voorkomen. Daarom vind ik het mooi om te zien dat veel mensen gaan wandelen, fietsen en mountainbiken."

Verheijen hoopt dat er snel weer meer ruimte komt op plekken waar je aan je fitheid kan werken, zoals bij sportscholen en -verenigingen. "Aan de andere kant weet ik ook: het gaat niet alleen om het sporten. Het gaat, ook in ons gezin, ook om het clubgevoel. Elkaar opzoeken, bij elkaar zijn en ergens bijhoren. Ik hoop echt dat die beleving snel terugkeert. Dat verdient de Nederlandse sportcultuur."

Kijkje in de keuken
Zoals bij iedereen, gooide corona ook de kalender van Verheijen omver. "Ik was van plan om bij zoveel mogelijk potentiële deelnemers langs te gaan. Kennis te maken. Een kijkje in de keuken te nemen."

"Begin vorig jaar ben ik nog naar de Jeugd Olympische Spelen in Zwitserland geweest. Het lijkt jaren geleden, omdat vlak daarna alles anders werd. Die bezoekjes die ik voor ogen had, daar kon een streep door. In de zomer ben ik nog wel naar onze shorttrackers en curlers geweest, toen dat weer kon en mocht. Dat was fijn en waardevol. Maar daar bleef het bij. Jammer, maar het is niet anders."

Aan de andere kant is Verheijen de eerste die z’n eigen rol niet te groot wil maken. "Pas als de Spelen echt dichtbij komen, kom ik in beeld. De sporters en hun coaches vinden hun weg ook wel zonder mij. Zo heb ik het als sporter ook ervaren. Maar ik wil wel mijn betrokkenheid tonen. Klaarstaan voor sporters als zij dat nodig hebben."

"Dat je op een afstand komt te staan, moet er niet voor zorgen dat de band afstandelijk wordt. Ik was als sporter vooral benieuwd naar 'hoe het daar zou zijn'. Waar gaat het gebeuren? Hoe ziet het eruit? Is de baan snel? Hoe zien het olympisch dorp eruit? Zulke vragen."

State of the art

En die vragen kan Verheijen deels al beantwoorden. "Wat ik gezien heb, maakte echt indruk op mij. De sportfaciliteiten zijn echt top, state of the art. Toen ik er dik een jaar geleden was, waren ze daar al heel ver met de voorbereiding."

"We krijgen geregeld updates uit China - deze week nog - die info deel ik weer met de betrokkenen hier. Als ik sporters spreek, dan voel ik hun focus. Ze willen allemaal over 365 dagen zo goed, snel en fit mogelijk zijn. Het grootste deel kan goed en flexibel omgaan met de veranderingen van de laatste tijd. De sportbubbels, het trainen op andere plekken, de lege tribunes. Een kleine groep heeft daar soms wat moeite mee."

"Ik denk dat de resultaten uitwijzen dat onze wintersporters er heel goed voorstaan. Kijk naar de recente successen van bijvoorbeeld Adriana Jelinkova, Glenn de Blois, Kimberley Bos en Suzanne Schulting. Ik ben trots dat zoveel sporters er ook in deze tijd staan, ondanks een andere voorbereiding dan normaal."

Ondertussen worden de eerste contouren van zijn groep TeamNL’ers een beetje zichtbaar. Skiester Jelinkova en snowboarder De Blois zijn de eersten die aan de nationale eisen hebben voldaan voor Beijing 2022.

"Adriana ken ik nog van mijn eerste toernooi als chef, de Jeugd Olympische Winterspelen van 2012 in Innsbruck. Daar pakte zij toen brons. Nu we het toch over haar hebben: ik wil haar graag een hart onder de riem steken. Ze heeft onlangs een zware knieblessure opgelopen en ik hoop dat ze goed en spoedig herstelt."

"De groep zal de komende maanden steeds meer vorm krijgen. Hopelijk kunnen onze curlers zich plaatsen. Het is ons doel om meer medailles te halen, in meer sporten. Wat dat betreft is het mooi dat er een gevarieerde afvaardiging in de maak is. Pas later in het jaar wordt meer duidelijk over de schaatsers en shorttrackers. Omdat de concurrentie daar groot is, worden die plekken vrij kort voor de Spelen vergeven."

Het jaar van de tijger

Kortom: wachten in de luwte tot het moment daar is. "Komend jaar is het in China het jaar van de tijger. Als je het gedrag van een tijger en van onze sporters naast elkaar neerlegt, kan je wel een mooie metafoor zien. Nu is het, uitzonderingen daargelaten, nog niet echt zichtbaar wat ze doen richting de Spelen."

"Maar ze werken er al wel naar toe. Leven ernaar toe. Elke dag staat voor hen al in het teken van Beijing. Net als een tijger bereiden ze zich voor op het moment dat ze moeten toeslaan. En als het moment daar is, zullen ze alles geven om hun prooi te pakken."

De vorige keer dat er ‘een jaar van de tijger’ was in China, was in 2010. "Een bijzonder jaar voor ons als sportland. We haalden toen, tijdens de Winterspelen van Vancouver, onze eerste gouden plak ooit in de sneeuw. Velen in Nederland én daarbuiten dachten dit onmogelijk zou zijn. Die prestatie van snowboardster Nicolien Sauerbreij heeft velen geïnspireerd om hun reis voort te zetten. Ik hoop dat we in Beijing opnieuw het vuur bij nieuwe generaties kunnen aanwakkeren. En kunnen aantonen dat dromen uit kunnen komen."